Eindejaarsinterview met Jacob Boks - deel 1
Hij zit al sinds mensenheugenis in het bestuur van VV Schipluiden; daar komt nu een einde aan. Jacob Boks vind het mooi geweest en is sinds de afgelopen ledenvergadering begin november bestuurslid af. Nog één keer blikt hij terug op zijn tijd bij de club. In het eerste deel van dit eindejaarsinterview met name aandacht voor de intensieve verhuizing naar Keenenburg.
Gezond
We spreken Jacob in het midden van een crisis die zijn weerga niet kent; die ook zijn weerslag heeft op het (amateur)voetbal. Gelukkig heeft het wereldwijde leed geen weerslag op zijn humeur; zijn stem klink nog altijd even monter en optimistisch. “Ik heb gelukkig weinig last gehad van corona; heb mij in juli één keer laten testen toen ik me niet zo lekker voelde maar die test was gelukkig negatief. Dat geldt gelukkig ook voor de mensen in mijn directe omgeving; zij zijn allen nog gezond. Ook mijn werk kon gelukkig doorgaan en ik ben zelfs teruggekeerd bij één van mijn oude werkgevers.” Naast zijn baan bij dit bedrijf (Sulo afvalverwerking te Zoetermeer) heeft Jacob ook nog een administratieve functie bij het bedrijf van Erwin van den Bosch. “Daar werk ik een paar middagen per week en dan zo’n 25 uur in Zoetermeer. Tenminste, tot een week geleden. Er is nu besloten dat ik voorlopig vanuit huis werk.” Voor Sulo, een internationaal bedrijf, houdt hij zich bezig met de ondergrondse afvalverzameling in de regio. Die functies werden tot voor kort gecombineerd met een bestuurlijke functie bij de club van ons dorp en zijn hart. “Nu is het tijd voor anderen om het stokje over te nemen. Gezien de huidige omstandigheden, de vergrijzing in het dorp en het teruglopende aantal (jeugd)leden is het tijd voor nieuwe bestuursleden en nieuwe initiatieven.”
Als stamgast aan de bar in de oude kantine (links)
Uitdagingen
Die nieuwe bestuursleden krijgen nog een hele kluif om zelfs maar enigszins in de buurt te komen van de staat van dienst die Jacob gedurende meerdere decennia achter de bestuurstafel heeft opgebouwd. Het begon allemaal in het begin van de roemruchte jaren negentig; toen zijn broer Jan nog onder de lat bij het Eerste stond, 'tante Schenk' nog meedeed aan Missverkiezingen en Theo Vleugel nog heerste over de bar... “Destijds ben ik eerst lid geworden van het bestuur van de omnivereniging. Een paar jaar later ben ik voorzitter geworden van het nieuw gevormde bestuur.” Hij kwam niet in een gespreid bedje terecht: “Er waren genoeg uitdagingen voorhanden; de accomodatie was bijvoorbeeld erg verouderd. En de algehele mentaliteit moest ook veranderen. Die houding van ‘we vinden het wel best in die Vierde Klasse’ moest eruit als we vooruit wilden.” Dat dat niet meer kon op de oude locatie aan de Tramkade (bij de molen/ in de Stormpolder/ aan de Seringenstraat) was voor Jacob en de rest van het bestuur al snel duidelijk; een verhuizing naar Keenenburg had prioriteit. Dat had echter nog genoeg voeten in de aarde. “Voordat we daar uiteindelijk konden gaan bouwen was er nog veel gesteggel over onteigeningen. De gemeente moest nog flink onderhandelen met de eigenaren van het land waarop het nieuwe complex gebouwd moest worden...”
De bouw van de tribune voor het nieuwe complex in volle gang
Idiote periode
Toen de kogel eenmaal door de kerk was brak de intensiefste periode aan die Jacob in zijn bestuurlijke tijd gekend heeft. “Ja, als ik vooraf had geweten hoeveel tijd ik uiteindelijk aan de ‘club’ kwijt zou zijn had ik er nog wel drie keer over nagedacht of ik het wel zou doen... Het was een idiote periode waarin ik tijdens avonduren na mijn werk nog zeker twintig tot dertig uur bezig was met het nieuwe complex. Maar de samenwerking met diversie commissies waaronder de bouwcommissie is aardig gelukt al zeg ik het zelf en achteraf was het de tijd en moeite allemaal waard.” Vooral de samenwerking met honderden vrijwilligers maakt het tot een uniek project in de geschiedenis van onze club. “We zijn eind 1997 begonnen met het daadwerkelijk bouwen van de verschillende gebouwen en de aanleg van de velden en in de zomer van 1998 is het complex geopend. Er is door veel mensen nauw samengewerkt en de club is als het ware vanaf de grond opnieuw opgebouwd. Het was daar eigenlijk een donker hol en samen met al die mensen hebben we er wat van gemaakt nadat bouwbedrijf G.A.M. van Leeuwen de boel casco had opgeleverd.” Na zo’n negen maanden was het ‘mammoetproject’ voltooid. Daarmee kwam er een einde aan de meest memorabele periode in Jacob’s bestuurlijke leven: “In de aanloop ernaartoe, eigenlijk sinds ik voorzitter werd, was er veel spanning en waren er veel onderlinge discussies ook omdat we besloten uit de omnivereniging te stappen met de voetbal en zelfstandig door te gaan. Dat was nodig omdat we zelf verantwoordelijk wilden zijn en omdat het financieel noodzakelijk was.”
Speechend bij de opening van het nieuwe complex
Samenhang
Over de beslissing om een apart complex voor de voetbal te bouwen is achteraf nog veel discussie geweest. “Met de kennis van nu was het misschien beter geweest om één groot complex te maken voor de voetbal, handbal en de tennis. Een buitenstaander zal nu waarschijnlijk raar staan te kijken van de verschillende complexen op één locatie maar destijds was de voetbal nog volop aan het groeien en hadden we de handen vol aan onszelf. Wellicht had de gemeente daar meer een coördinerende rol kunnen spelen maar soms lopen dingen zo...” Toch kijkt Jacob vooral met genoegen terug op de transformatie van de ‘VV’: “Het was een bijzondere periode die heel veel heeft betekend voor de samenhang binnen de club. Eigenlijk werd de vereniging toen een bedrijf; in de goede zin van het woord. Na de verhuizing zijn we er op sportief gebied erg op vooruit gegaan en dat had natuurlijk voor een groot deel te maken met de nieuwe accomodatie.”
De officiële opening van 'San Biro' samen met toenmalig wethouder Piet van den Berg
Tot zover het eerste deel van het grote eindejaarsinterview. In het tweede deel kijkt Jacob terug op andere memorabele momenten onder ‘zijn leiding’ waaronder de derby’s met Den Hoorn, zijn aangepaste rol binnen het bestuur na zijn voorzitterschap en de toekomst van (VV) Schipluiden. En had de schaatsclub niet gewoon zijn clubhuis en schaatsbaan op ‘ons’ terrein moeten hebben?